Patricia

‘Dat ik gemakkelijk de knop kan omdraaien, maakt ziek zijn een stuk draaglijker’

Hoe Patricia Van Melckebeke (66) haar veerkracht terugvond na een palliatieve kankerdiagnose

Als je struikelt, maak dan een tuimeling en ga verder. Het is een spreuk die Patricia Van Melckebeke ooit op De Druivelaarkalender las. Maar Patricia struikelde niet – de kankerdiagnose smakte haar bikkelhard tegen de grond. Toch weigerde ze te blijven liggen. ‘Er is ook een leven mét kanker’, zegt ze overtuigend.

Patricia was nog net geen 65 toen ze last begon te krijgen van lage rugpijn. ‘Een ouderdomskwaaltje’, dacht ze. En ze liet zich behandelen door een kinesist. Maar de pijn hield aan en dus werd Patricia doorverwezen naar het ziekenhuis voor een scan. Enkele dagen later kreeg ze van haar huisarts te horen dat er botmetastasen waren vastgesteld. Waar die vandaan kwamen, moesten bijkomende onderzoeken duidelijk maken. ‘Ik zat er wat onwezenlijk bij toen ik dat nieuws kreeg. Het was pas enkele dagen later toen ik opgebeld werd door het medisch secretariaat oncologie dat het me duidelijk werd: ik had kanker.’

Fysiek en mentaal zat ik er helemaal door. Toen de behandeling uiteindelijk van start ging, was dat een opluchting. Ik kreeg één bestraling op de onderrug als pijnbestrijding. De doelgerichte therapie kreeg ik in pilvorm.’

‘Al bij de eerste controlescan bleek de therapie haar werk te doen: de tumor was gekrompen. Maar na een maand behandeling kreeg ik een ontsteking op de longen. Ademen werd moeilijk en pijnlijk. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en veranderde van therapie. Omdat ik bovenop de ontsteking ook nog een infectie opliep, moest ik in quarantaine. Dat waren twaalf lange dagen waarin ik veel heb nagedacht. Het is daar dat ik me verzoend heb met mijn ziekte en me getroost heb met de gedachte dat er ook nog een leven is mét kanker.’

‘Ik heb altijd veel veerkracht gehad. Had ik in het verleden een tegenslag, dan draaide ik mijn knop om en ging verder. Die mentaliteit heb ik van mijn moeder geërfd. Zij voedde mijn broer en mij alleen op, want mijn vader stierf kort voor mijn geboorte. Moeder kreeg borstkanker toen ik nog in de lagere school zat. ‘Heb je iemand die je kan helpen met het huishouden’, vroeg de arts haar bekommerd. Ik zie mijn moeder nog knikken, maar wist dat ze niemand had. Terwijl ze erg ziek was, herinner ik me nog hoe ze het huis aan het poetsen was. Niet iedereen kan de knop zo gemakkelijk omdraaien. Ik ben wel blij dat het mij lukt, het maakt ziek zijn een beetje draaglijker.’ 

‘Niet alleen door veerkracht kan ik verder, ook woorden duwen me vooruit. Als je struikelt, maak dan een tuimeling en ga verder. Dat was ooit een spreuk op De Druivelaarkalender. Ik heb ze altijd onthouden. En nu komt ze van pas. Ik ben niet gestruikeld, maar heb een lelijke val gemaakt. Het heeft even geduurd vooraleer ik weer overeind ben gekrabbeld, maar nu sta ik recht en wil ik er nog het beste van maken. Een andere spreuk waar ik me aan optrek, is er een van Bond Zonder Naam: Leef en niet met mate. Ook dat advies probeer ik waar te maken.’

Twee keer kreeg ik het onderweg moeilijk: een samenloop van fysieke vermoeidheid en hevige emoties. Dan belde ik die vrienden en kon ik in hun camper wat rusten. Na een uurtje was ik meestal weer op krachten en konden mijn man en ik verder. 

Toen we Santiago de Compostela bereikten, heb ik onmiddellijk een kaartje gestuurd naar mijn arts. Ik had het gehaald. Meer nog: de reis heeft me veel deugd gedaan. Ik heb genoten van de schoonheid van de natuur en de vriendelijkheid van de mensen onderweg. Maar ook de verbondenheid onder de pelgrims ontroert me telkens weer. De eenvoud van zo’n tocht en de figuurlijke rugzak die stappers dragen, zorgt voor samenhorigheid. Dat is troostend.’

Ik vind dat wel een mooi woord. Het enige wat ik nog moet doen, is een urne kiezen. Het geeft me een gerust gevoel dat alles geregeld is. Ik heb alle voorbereidingen nu onderaan in een kast gelegd en hoop dat ze daar nog zo lang mogelijk stof mogen vergaren.’

‘De teksten die ik voor mijn uitvaart geschreven heb, heb ik aan mijn man en onze vier kinderen laten lezen. Dat was emotioneel, maar belangrijk voor mij. Ze mogen wenen en rouwen. Nu al, want ik ben er nog om hen te troosten. Ik vind het bijzonder dat ik hen voor een stuk zelf kan helpen bij de verwerking. Ook aan mijn kleinkinderen heb ik het nieuws verteld. Ze vragen geregeld hoe het met mijn kanker gaat. Ik put veel kracht uit beeldspraak, maar gebruik ze ook zelf graag om dingen duidelijk te maken.  ‘Die slaapt’, zeg ik dan. En onmiddellijk voeg ik eraan toe: ‘Hopelijk doet hij dat nog heel lang.’