Patrick
"Ik geloof erin dat mijn denken mijn behandeling positief heeft beïnvloed"
Voor Patrick Huysentruyt was longkanker krijgen een wake-upcall
In 2019 kreeg Patrick Huysentruyt (65) te horen dat hij ongeneeslijk ziek was. Zes jaar later vinden de artsen geen kankercellen meer in zijn lichaam terug. Hij is dankbaar dat hij nog leeft, maar ook dat kanker van hem een beter mens heeft gemaakt. “Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld.”
Tijdens een partijtje badminton in 2019 kwam Patrick ten val. Hij liep daarbij een spierscheur op en ging langs bij de huisarts. Dat bezoek was meteen een goede gelegenheid om ook even de andere kwaaltjes te vermelden waar hij al even mee zat. Patrick had al enkele weken last van een hoest die maar niet overging en hij had ook het gevoel dat zijn conditie iedere dag slechter werd. Waar hij vroeger graag en met gemak fietste, werd dat iedere dag lastiger. Patrick stak het op zijn leeftijd. De arts stelde voor om toch maar eens een bloedonderzoek te doen.
Vogel voor de kat
Die bloedanalyse toonde aan dat de klachten van Patrick helemaal geen ouderdomskwaaltjes waren. ‘Op een dag belde mijn huisarts me op. Ik zat op het werk en hij vroeg of ik die avond kon langskomen. Onmiddellijk gingen alle alarmbellen in mijn hoofd af. Ik dacht meteen aan kanker. Niet onterecht, zo bleek tijdens de consultatie bij de huisarts. Een bijkomende scan enkele dagen later toonde in de linkerlong een grote tumor die vlak tegen het hart lag. Er volgden nog meer onderzoeken, want ik had ook al even last van hoofdpijn. Iets waar ik anders zelden over klaag. Ik herinner me 13 maart 2020 als een gitzwarte dag. Het was de dag waarop België voor de eerste keer in lockdown ging door corona en dat ik te horen kreeg dat ik longkanker had met uitzaaiingen in het hoofd.’
‘Mijn diagnose was een harde noot om te kraken. Vooral toen ik vroeg wat mijn kansen waren en ik te horen kreeg dat ik niet meer kon genezen. Ik was niet alleen helemaal van de kaart, maar ook heel erg boos in het begin.
Waarom ik? Ik was altijd zo in de weer geweest voor anderen en vond dat ik die ziekte niet verdiende. Ook met mijn partner zat ik in. Ik zag dat ze veel verdriet had. Door de strenge coronamaatregelen in de ziekenhuizen kon ze ook nooit mee tot bij de arts wat het extra lastig maakte voor ons beide. Ik weet dat veel mensen na de diagnose gedacht hebben dat ik een vogel voor de kat was. En eerlijk? Ook ik heb dat geloofd. Heel even, want al vrij snel zei een stemmetje in mij “Komaan, niet opgeven, ga ervoor.”’
Veel mensen dachten dat ik een vogel voor de kat was. Ook ik heb dat geloofd. Maar al vrij snel zei een stemmetje in mij “Niet opgeven, ga ervoor.”Patrick
In zijn hoofd had Patrick vier metastasen. De eerste stap van zijn behandeling bestond eruit die uitzaaiingen aan te pakken met radiotherapie. Vervolgens kreeg hij chemotherapie om de longtumor te bestrijden. ‘Die behandeling sloeg goed aan en mijn tumor kromp met driekwart. Dat was goed nieuws en het hielp mij door te bijten, want die chemo eiste al snel zijn tol. Fysiek had ik het gevoel niets meer waard te zijn. Ging ik eens tot achteraan in de tuin, dan was ik bekaf. Een gesprek met de buren kon me helemaal uitputten. Ook na de chemotherapie bleef ik nog vele maanden last hebben van die vermoeidheid. Na de chemo werd er overgeschakeld op immuuntherapie. De tumor kromp verder. In de zomer van 2023 kreeg ik van de professor die me behandelde te horen dat er geen spoor meer te vinden was van de kanker. Tot op de dag van vandaag lijkt mijn lichaam kankervrij te zijn.’
Leerschool
Waar Patrick in het begin heel boos was dat hij kanker had gekregen, is hij dat nu niet meer. ‘Ik ben vooral dankbaar’, zegt hij. ‘Dankbaar dat ik nog leef, maar ook dankbaar dat mijn ziekte van mij een beter mens gemaakt heeft. Niet alleen voel ik me energieker dan ooit. Vooral mentaal ben ik een ander persoon. Voor ik ziek werd, was ik eerder pessimistisch. Ik trok mij de miserie van de wereld heel erg aan. Ik zag alleen maar de ellende rondom mij en niet de schoonheid. In de periode waarin ik fysiek uitgeput was, heb ik veel gelezen en podcasts beluisterd waar mensen beschreven hoe zij met tegenslag omgingen. Ik heb er kracht uit geput. Hun verhalen waren voor mij een enorme leerschool. Ik kwam tot nieuwe en interessante inzichten. Maar bovenal ontdekte ik dat ik met mijn ziekte aan de slag kon gaan en er voordeel uit kon halen.’
‘Stap voor stap leerde ik mijn denken en handelen bij te sturen. Ik begon over mijn gevoelens te praten. Vroeger kropte ik ze op.
Ik kwam tot het besef dat ik aan de wereldproblemen niets kon veranderen en ze mij wat minder moest aantrekken. Waar ik vroeger altijd inzat met wat mensen over mij dachten en zeiden, kon ik dat ineens loslaten. Had ik een tegenslag, dan lukte het mij vrij snel om me daar boven te zetten. Voor mijn ziekte zou ik in dat verdriet en die boosheid blijven hangen zijn. Maar vooral kwam ik tot het besef dat jezelf graag zien belangrijk is om ook anderen graag te kunnen zien.’
‘Ik zie het als mijn missie om andere mensen aan te moedigen. Blijf hopen, ook al ziet het er somber uit’Patrick
Genieten
‘Wat kanker met me gedaan heeft, is fenomenaal. Ik kan echt wel stellen dat mijn ziekte voor mij een wake-upcall is geweest. Dat klinkt misschien wat zweverig, maar het is wel zo. Ik ben een beter mens geworden. Voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik ben veel zelfzekerder dan vroeger en daardoor ook rustiger en aangenamer. Ik durf mijn grenzen aangeven en kan gemakkelijker knopen doorhakken. Voortaan ga ik niet meer gebukt onder slecht nieuws en tegenslagen, maar geniet ik van vele kleine dingen. Daarnaast zie ik het als mijn missie om nu andere mensen een hart onder de riem te steken en hen aan te moedigen. Blijf hopen, ook al ziet het er somber uit.’
Toen Patricks professor hem zei dat er geen kankercellen meer in zijn lichaam te bespeuren vielen, bedankte hij haar om hem weer beter te maken. ‘Maar de professor antwoordde dat ik mezelf moest bedanken. Ik had namelijk het werk gedaan. En ja, ik geloof er wel in dat mijn denken mijn behandeling positief heeft beïnvloed. Geloof ik erin dat ik echt genezen ben? Die vraag stel ik me eigenlijk niet. Ik ben niet bang van de dood.
Als ik herval, dan zal het zo zijn. Maar ik probeer zo weinig mogelijk aan het verleden of de toekomst te denken. Ik leef van dag tot dag en in het nu. En ondertussen geniet ik van de nieuwe mens die ik ben.’